pechowy łańcuszek

przecież wiem, że jest tak – jak się coś nie składa
pociąga za sobą pecha kolejnego
choć się człowiek stara, zmysły niemal strada
i tak wszystko na nic – nie wiedzieć dlaczego

gorycz się wylewa po brzegu kielicha
człowieka wciąż mocniej pogrąża w rozpaczy
niby robisz swoje, a w każdym twym ruchu
znów coś źle i nie wiesz, jak to wytłumaczyć

w końcu pękasz – jeden idzie się gdzieś napić
drugi płacze, trzeci przeżywa w sekrecie
tak Cię potrzebuję, by wtulić się w Ciebie...
ale obok pustka


zniknąłeś w jej świecie...

autor

frezja_

Dodano: 2007-04-04 15:27:25

Ten wiersz przeczytano 580 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie