Pęd

Warto traktować poezję i chęć bycia poetą, na przykład
u nas na beju, jako fajną zabawę, by przy okazji móc
poznawać wiele ciekawych osób o różnym podejściu do
życia, polityki, spojrzenia na otaczającą nas
rzeczywistość. Ambicje, zwłaszcza zbyt duże niszczą
duszę niby poety i zamiast uczyć zżerają jego
osobowość.
Bardzo fajny wiersz o nas samych. Pozdrawiam.
Miłego tygodnia :)

ooo... praktycznie nie znam poetów w świecie realnym,
wszyscy których czytam to albo klasycy, albo ludzie tu
z BEJa, tak że w sumie nie wiem ilu jest takich w
woalkach, ale może są... kto to wie ;-)

Bardzo mądry i życiowe wiersz a ten pęd który nas
otacza teraz współczesnych ludzi jest przerażający.

Czasem najdzie mnie jakaś myśl i przelewam ją wtedy na
słowa, lubię to robić bo odpoczywam wtedy. Ja też jak
Kropla47 lubię tu przebywać czasami i czytać co inni
mają w sercu, duszy, umyśle. To chyba łączy ludzi. Nie
uważam siebie za poetę ani nie oczekuję jakichś
splendorów. Jeśli tylko jednego człowieka poruszy to,
co napisałem, to już było warto się tym z nim
podzielić.
Pozdrawiam.)

Mi dobrze z moimi wierszami , jakie by nie były są
moje i kocham każda literkę. Co inni o nich
myślą...niech myślą co chcą:)
Pozdrawiam:*)

Ja traktuję moja pisaninę jako swoista terapię...i
cieszę się, że tutaj mogę być i cieszę się, że mogę
czytać Wasze wiersze.Pozdrawiam Miłoszu;)

No widzisz mily... Pisanie bierzesz z potrzeby
"własnego wnętrza"... Nie, żeby się nim "chwalić" a
dzielić : ). Dzielić radością, smutkiem...
Z pewnością, wielu z czytających moją powyższą
"bazgraninę" poczuje się dotkniętych... Ale, to jak z
skrzyżowaniem na ruchliwej ulicy, gdzie ruchem kieruje
policjant. Gdy gwiżdże w swój gwizdek widząc
przewinienie... Na jego dźwięk zatrzymuje się tylko
Ten kierowca, który wie, że złamał zasady ruchu...
Inni jadą dalej. Oczywiście, że to nie reguła...

zielonaDana.. Ja z pewnością Tu umrę w zapomnieniu ;
).. . A bieda!?. Bogactwem Duszy, jest podobno bieda w
jej wylewności...
Pokazywać światu to "jacy jesteśmy" i owszem można...
Bo przecież wcale nie znaczy to od razu, ze pokazujemy
tylko to co mamy najpiękniejsze w sobie : ). Albo Nam
tak się wydaje, że jest piękne...
Pokazywać...Nie chwalić się : )

Pozdrawiam obie panie serdecznie i dziękuje za
komentarz.

I dlatego właśnie poeci często umierają w biedzie i
zapomnieniu. Bo nie dbają o rozgłos, nie zależy im na
splendorze. Są i tacy, którzy całe życie piszą do
szuflady, nie mając odwagi pokazać światu swoich
utworów - bo po co? Umierają nigdy nie odkryci, a ich
utwory lądują w piecu, albo w śmietniku.
Wiem. Tu jest o tych, którzy chcą błyszczeć na siłę,
ale jakoś tak od razu narzuciła mi się druga strona
tego kijka ;)

Świat umiera na brak miłości :(
Wielu jest poetów nieszczęśliwych, rozdygotanych
egzystencjalnie czy nawet zrozpaczonych.
Większość ludzi nie znajduje "bratniej duszy" nawet
gdy jest z kimś w związku :(
Dużo jest takich "nieszczęśliwych wierszy"
Ja nie umiem być nieszczęśliwa i na razie nie mam ku
temu powodów to i zmyślać nie mogę, że mi źle :)
Bo dobrze mi i o tym piszę :)
A rymy same przychodzą.
Mogę być beztalenciem, byleby mi miłość nie przeszła
ta w realnym żywocie :)
Pozdrawiam :)