Pejzaż z kałużą krwi w tle

W złotym pszenicznym poszumie
maki purpurą krwi broczą,
chaber w głębokiej zadumie
mruży błękitne oko.

Słonecznik przedrzeźnia słonko,
puchate owce w modrości
pasą się w wiatru postronkach -
świat tonie w letniej błogości.

Maciejka wonią onieśmiela,
rumianek ząbków biel szczerzy,
zstępują na ziemię anieli.
A gdzieś tam idą żołnierze.

Na wojnę do dalekich krain
albo jeszcze i dalej.
Tam leży w kałuży krwi człowiek,
zostaną po nim medale.

I tylko te łany złociste
ktoś cicho krwią maków pokropił,
na wierzbie jak drżał, tak drży listek,
słońce w promieniach świat topi.

Mięta zapachem swym durzy,
trawy się kładą ospale,
a żołnierz leży w kałuży,
zostaną tylko medale...

Wiatr w walce się z ptaszkiem potyka.
Utonął Breughlowski Ikar.

autor

jagienka

Napisany: 2007-04-22 Dodano: 2007-04-23 00:48:10

Ten wiersz przeczytano 587 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie