Pęknie mi jak wrzód
Kiedyś to pęknie mi jak wrzód,
Rozleje się we wnętrzu ciała.
Jeśli przeżyję, będzie cud,
Chyba, że śmierć inaczej grała.
Chyba, że śmierć ma inne plany,
A ja statystą tylko bywam.
Tak nie do końca ten przegrany,
Czasami można coś wygrywać.
Nie będę walczył z przeznaczeniem,
Ono jest mądrze rozpisane.
Bo równoważy ból z cierpieniem,
Szczęście szaleństwem kołysane.
Jak mi rozsądzić trafnym zdaniem,
Kiedy już ulec bez żenady.
I prawidłowo znieść skonanie,
Bez jakiejkolwiek czci swej zdrady.
Kiedyś to pęknie mi w mym ciele,
Rozleje się aż człowiek padnie.
Nim to się stanie, zaszaleję,
Niech moja śmierć wygląda ładnie.
autor
Grand
Dodano: 2018-11-29 05:21:15
Ten wiersz przeczytano 356 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
Daje do myślenia. Tak źle, bo jak ów wrzód pęknie to
nie będzie za ciekawie.
Refleksyjny przekaz skłaniający czytelnika do
przemysleń nad tym co jest w naszym życiu istotne.
Pozdrawiam.
Marek