Pęknięty dzban

MĘŻOWI

W pewien poranek
ON rozbił dzbanek.
Był piękny, posrebrzany,
w serca malowany.
ONA, jak zobaczyła
szybko podskoczyła,
skorupki pozbierała
mocno zapłakała.
Patrzy na skorupki,
ostały się ino dwa kubki.
Zalała się łzami,
nie panuje nad emocjami...
Kubeczki kochane
w serca malowane,
co ja teraz zrobię?
Skuliła się w sobie.
Jej dusza zraniona,
ON wzrusza ramiona,
wzrok pusty jak szklanka,
pije z innego dzbanka.
ONA próbuje dzbanek ratować,
posklejać, zacementować,
ale dzbanek przecieka,
potrzebuje drugiego człowieka.
"Nie naprawisz tego dzbana-
- ON na to - moja kochana".
Usiadła w kuchni na stołku:
"Czego się śmiejesz osiołku?
Boże, pomóż mi w biedzie,
Ty co do żródła Miłości wiedziesz,
Boże daj spokój i wiarę
i sił ponad miarę..."

Wzięła do ręki tackę drewnianą,
solidną, wyheblowaną.
Skorupkami tackę wykleiła
dwa kubki na niej postawiła.
Pysznią się kubki na tacce nowej,
pięknej, mozaikowej i kolorowej.
Śmieją im się serca malowane,
bo teraz są takie kochane.
A jednak...
Do szczęścia brakuje im dzbana
co kawę do nich nalewał z rana.

Zrozumiała swe błędy
do sklepu leci w te pędy,
szuka dzbanka nowego
w serca, posrebrzanego.
A był to dzbanek magiczny,
liryczny i romantyczny,
MIŁOŚĆ w nim mieszkała
i go od środka posrebrzała...

Tylko człowiek głupi
myśli, że taki dzbanek kupi.

Przyszła do domu zmęczona,
patrzy w krzyża ramiona,
zgięła w pokorze kolana,
całą noc w modlitwę zasłuchana...
Bóg jest miłością, reszta jego echem...
Miłość pokarmem i serca oddechem,
miłość wolnością, miłość wybacza,
miłość pomaga, gdy człowiek rozpacza...
Zaprosiła Boga do życia swego
wszystko się zmienia, choć nie widać tego,
Wszystko się zmienia bardzo wolniutko
A Bóg się śmieje z góry cichutko ,
otacza opieką ich wspólny dom,
bo smutna ONA i smutny ON
i kubki, które są roześmiane
też smutne, bo tęsknią za dzbanem.

Dziwi się sprawca stłuczenia dzbana
czemu ONA spokojna i zadumana?
Czemu jest inna, nie taka była?
Bo ONA bardzo, bardzo się zmieniła.
ON chce odejść, ale siła nieznana
trzyma GO, mimo stłuczonego dzbana.
Głowa GO boli, ciągle w rozterce,
myśli niespójne, i dusza, i serce...
I ONA chodzi wielce przybita,
a w sercu nadzieja rozkwita...
Nadzieja i wiara na pojednanie,
że ON z NIĄ na zawsze zostanie.
A Bóg obdarza swymi łaskami
i Ducha Świętego przysyła z darami.
%
Modlitwa jej została wysłuchana,
teraz RAZEM piją z nowego dzbana,
też w serca malowany,
ale nie srebrny, tylko POZŁACANY...
17 grudzień 2017

autor

Motylka

Napisany: 2017-12-17 Dodano: 2018-09-18 16:16:06

Ten wiersz przeczytano 728 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie