Perfekcyjna pani domu

Bywało różnie
Czasem wszystko lądowało na podłodze
Czasem wszystko wyglądało schludnie

Pani domu właśnie posprzątała
W próżnię spakowała to co cenne
W szufladzie zapomnienia ułożyła wspomnien zdjęcia

Perfekcyjny błogi spokój w głowie
Pomyślala siedząc w kącie swojej duszy
Obiecała sobie kochać tę sterylność i harmonię

Tak się bała bałaganu, że zamknęła sie na amen
Nie dotknęła klamki nawet kiedy
Ktoś jej przyniósł rześkie kwiaty wiosny

Kiedy odszedł była wściekła, że poplamił wycieraczkę
Uchyliła drzwi, lecz tylko trochę
Tylko tyle, by odkurzyć po intruzie!

Piękny zapach rześkich kwiatów wiosny
Był mocniejszy niż jej przemęczone czystką serce
Nie zdołała zamknąć drzwi. I nie myśląc o przeciągu

Perfekcyjna pani domu
Otworzyła szczelną wobraźni okiennicę...
Zawołała: "Chodź! Nabałagan jeszcze trochę!"

Dla tych którzy kiedykolwiek pozwolili sobie zrezygnować :]

autor

tryszka

Dodano: 2012-02-15 17:44:36

Ten wiersz przeczytano 2626 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie