Perła

Perła

Hej dzieciaczki posłuchajcie,
opowieści o koniku,
potem z mamą rozmawiajcie,
o końcowym jej wyniku.

Gdy stadninę noc przykryła,
końska pani klaczą zwana,
źrebię piękne wnet powiła,
by świat widział je od rana!

Małe chłopcem się urodził,
obleczony w czarną skórę,
wszystkich w koło już uwodził,
bo pogodną miał naturę.

Wszak na ciemnym swym ubranku,
miał kropeczkę, bardzo małą,
dacie wiarę - na kolanku
i w dodatku śnieżno-białą...

W blasku słońca tak świeciła,
niczym perła najjaśniejsza,
że oczęta tym pieściła,
taka cudnie najdziwniejsza!

Więc nazwano go już Perłą,
od tej plamki na kolanie,
później dzierżyć będzie berło...,
teraz biegał po polanie!

Blisko mamy, pod jej strażą,
zabawami wciąż zajęty,
wzrastał szybko z inną twarzą,
obserwacją pochłonięty.

Po miesiącach wspólnych gonitw,
dnia pewnego coś się stało,
oddzielono grupę koni,
paru ludzi je zabrało...!

Perła długo smutny chodził,
tęsknił bardzo za swą mamą,
gniew się w sercu także zrodził,
nie jadł karmę mu podaną!

Wszyscy szczerze się martwili,
jaka przyszłość jego czeka,
lecz się mocno wnet zdziwili,
zobaczywszy jak on biega...!

Z gracją wielką się poruszał,
kroczył dumnie i spokojnie,
gdy galopem ciało puszczał,
było niemal jak na wojnie!

Niczym strzała mknął przed siebie,
ogon w górę zadzierając,
czuł się jakby w siódmym niebie,
ledwie ziemi dotykając!

Falująca z włosów grzywa,
nozdrza pędem rozszerzone,
taki widok rzadkim bywa,
i te oczy rozmarzone...

Gdy dzieciństwa czas już minął,
kiedy przyszły inne myśli,
słodki źrebak gdzieś tam zginął,
do...ogiera ludzie przyszli!

Zaraz potem w rząd ubrali,
Perła w nowym także błyszczał,
z kimś na grzbiecie go zabrali ,
ten z zachwytu aż zapiszczał...

Bo to jeździec siedział w siodle,
do treningu wyznaczony,
z Perłą pędził jak na miotle,
jakby z łuku wystrzelony!

Tak płynęły dni, tygodnie,
przyjaźń wielka się zrodziła,
zamiast siedzieć gdzieś wygodnie,
trud natura nagrodziła!

Więc gotowi obaj byli,
by pokazać się już światu,
wyścigami tylko żyli,
pragnąc nektar z tego kwiatu !


Wreszcie nadszedł czas zawodów,
Wielkie Derby Ameryki,
znalazł Perła dość powodów,
aby mistrzem być taktyki!

Gdy z dżokejem marzycielem,
po rozgrzewce się zjawili,
na padoku z przyjacielem,
szok prawdziwy tam przeżyli...

Klacz znajomą zobaczyli,
zaprzęgniętą do powozu,
zaraz do niej przyskoczyli,
lecz ją pchnięto do obozu!

Chociaż czasu już nie było,
bomba poszła wszak do góry,
to wspomnienie znów odżyło,
stawać musiał już w konkury !

Wtem ruszyli do wyścigu,
o zwycięstwo, sławę, dumę,
nie chciał myśleć o wyniku,
choć na zadzie czuł już gumę...!

Obraz matki uwiązanej,
stanął Perle przed oczami,
do niej wszakże - tej kochanej,
tęsknił dniami i nocami...

Spostrzegł nagle, że jest z tyłu,
że ogony tylko widzi,
że ma chrapy pełne pyłu,
że z wygranej chyba...nici ?!

Jeśli patrzy na gonitwę,
to nie mogę przynieść wstydu,
muszę wygrać i tę bitwę,
ona woła - naprzód synu !

Do połowy biegł na końcu,
jednak teraz ostro ruszył,
mknie w środku - cały w słońcu,
słabość swoją również skruszył!


Dystans kurczy się jak mgnienie,
wszak ostatnia prosta wyszła,
Perła pierwszy już na scenie,
i nadzieja innym prysła...!

Pobudzony, cały w pianie,
oddech szybko uspokoił,
- tę wiktorię daję mamie,
tak pomyślał gdy się poił...

Szukał wzrokiem wszędzie matki,
lecz daremne to staranie,
w końcu wchodząc do swej chatki,
słyszy ciche gdzieś szlochanie...

Jakby znany głos i zapach,
obok jego stanowiska,
poklepali ich po zadach,
w oku matki łezka błyska!

Perła szczęściem odurzony,
rżał i kopał, podskakiwał,
nikt wszak nie był oburzony,
on z radości niemal kipiał!

Już na zawsze byli razem,
trenowali, startowali,
on wygrywał raz za razem,
berło mistrzów też trzymali.

autor

żongler

Napisany: 2012-02-10 Dodano: 2013-05-12 08:31:51

Ten wiersz przeczytano 1644 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bajka Klimat Ciepły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie