PerON zycia...
Każdy ma swój peron życia, Na którym czeka na dar od losu.
Stoję samotna w tłumie.
Czekam niezłamliwie zamykając oczy,
Na pociąg przeznaczenia,
W którym będzie na mnie czekało
Odrobinę szczęścia,
Bez smaku kwaśnych,
Przepełnionych krwią łez.
Często widząc nadjeżdżający pociąg
Biegnę do niego krawędzią
Pragnienia i nadziei,
Że to właśnie ten
Ten wyjątkowy,
Lecz po chwili on znika...
Pryska jak czar...
Gubiąc się w labiryncie życia-
Wytrwale szukam prawidłowej
Drogi powrotnej,
Ponieważ w głębi mnie
Moja dusza chce czekać dalej
I doczekać się chociaż by
Ułamka sekundy,
W którym pociąg zacznie
Funkcjonować zgodnie z rozkładem..
"Używaj dnia, jak najmniej ufając przyszłości ". Horacy (Quintus Horatius Flaccus, 65 - 8 p.n.e.)
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.