Pętla

Jak łamać bariery otaczające umysł?

Wciąż się gubię w świecie barier.
Zgrupowania mącą myśli.
Niby jestem już dorosła,
Lecz wciąż młoda jak pąk wiśni.

Dzieckiem jakbym już nie była.
I nie byłam nim już wcześniej.
Na dorosłą zbyt dziecinna,
Bo zrozumieć muszę więcej.

Gdzie w granicy się zamieścić
Mam i przelać myśli moje?
Już nie wiersze, nie piosenki,
Jeszcze nie decyzje swoje

Na arkuszach mi umieszczać.
Już dorosła, a wciąż mała.
Wiedzy w głowie ani krztynę.
Jeszcze młoda, a już stara.

Nim powstałam, naprzód zginę.
W pętlę czasów uwikłana.
W barier pętach uwięziona.
Sznurem własnym skrępowana.

Ale wolna jak motylek,
Tak i krucha, tak i słaba.
Jeden dzień ot życie moje.
Mej psychice krzyczę „biada”.

Ale w każdym „Tu” i „Teraz”
Jedna rzecz niesie wspaniałość:
Jakby się ten świat nie zmieniał
W życiu ważna jest wytrwałość.

To takie proste! Nie myśleć o nich!

autor

Falka13

Napisany: 2006-11-02 Dodano: 2006-11-02 21:31:11

Ten wiersz przeczytano 699 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie