Wiersze SERWIS MIŁOŚNIKÓW POEZJI GRUPA AUTORÓW BEJ

logowanie
Zaloguj
Nie pamiętasz hasła?
Szukaj

Pętla

Dom jak ruina
Zniszczony pokój
Podrapane szare ściany
Wszędzie tynk porozwalany
A ona siedzi na środku pokoju
przy stole niewzruszona
Suknia biała w strzępach
Na jej twarzy smugi tuszu pozostały
Jej loki na plecach się rozsypały
W dłoni papieros się żarzy
Popioły na stół spadają
Ona jak kamień zastygła
I tylko z okien światło przenika
Jak zjawa w powietrzu się rozpłynęła
I jak film wciąż od nowa ta scena się powtarza
Jakby dom w pętli czasu pozostał

Dodano: 2013-04-26 08:24:57
Ten wiersz przeczytano 856 razy
Oddanych głosów: 5
Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Fantastyka
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
zaloguj się aby dodać komentarz »

Komentarze (5)

Madison Madison

Dla mnie trochę mroczny ten klimat. Niby zwykły obraz
"po bitwie", a jednak zatrzymuje. Pozdrawiam.

Ola Ola

Witam. Melancholijnie. Pozdrawiam

smalta smalta

smutna pętla :)pozdrawiam

PanMiś PanMiś

Interesujące spojrzenie.Ciekawa scena.Pozdrawiam

wrobel wrobel

Smutek i tęskota niszczą samotną duszę, dobry wiersz,
podrawiam

Dodaj swój wiersz

Ostatnie komentarze

Wiersze znanych

Adam Mickiewicz Franciszek Karpiński
Juliusz Słowacki Wisława Szymborska
Leopold Staff Konstanty Ildefons Gałczyński
Adam Asnyk Krzysztof Kamil Baczyński
Halina Poświatowska Jan Lechoń
Tadeusz Borowski Jan Brzechwa
Czesław Miłosz Kazimierz Przerwa-Tetmajer

więcej »

Autorzy na topie

kazap

anna

AMOR1988

Ola

aTOMash

Bella Jagódka


więcej »