Pewnego dnia...

Dla mojej kochanej Buu... Która zostawiła mnie samą... Dla tej jednej Marzenki, która jeszcze mnie tutaj trzyma...

Pewnego dnia…
Tego jednego dnia..
Wszystko się skończy..
Tak jak się zaczęło…
Od czasu do czasu…
Pośród plątaniny dróg,
Którymi błądzimy na ślepo
Zapala się światełko…
Nasza własna latarnia,
Na morzu życia.

Pewnego dnia…
Tego jednego dnia…
Nie zobaczę Cię już więcej,
Moje światełko.
Znikniesz,
Jak wszystkie moje marzenia.

Pewnego dnia…
Tamtego dnia…
Kiedy ujrzałam Twój uśmiech,
Moje światełko,
Myślałam,
Że wskażesz mi drogę.
A Ty zaprowadziłeś w ślepą uliczkę.

Od tamtego dnia,
Nie mam odwrotu.
Żyjąc ze świadomością,
Nieuchronnego końca,
Kocham Cię nadal,
I potrzebuję…
Idąc,
Przez ten niezwykły świat.
Krótką chwilę,
Moją własną,
Kroplę w morzu życia...
Słoną jak łza,
I ciepłą jak Ty,
Moje światełko.

Pewnego dnia…
Tego jednego dnia..
Kiedy wszystko się skończy…
Pomyślę o Tobie,
Moje światełko..
W tej ostatniej chwili,
Wraz z ostatnią łzą…
Z którą zniknie,
Moje ostatnie marzenie,
Moje własne światełko.
Pozostawiając echo,
Kręgi na wodzie,
Gdzie spadła ostatnia łza,
Do morza,
Zwanego życiem.

Tego dnia…
Kiedy znikniemy oboje…
Ktoś szepnie,
„Nie ma już nic…”.
Lecz słysząc echo,
Tamtych chwil,
W szumie fal,
Zrozumie,
Gdzie naprawdę koniec jest.

Dla tego jednego PoPaPu.. On wie dlaczego... Dla tej jednej Martusi... Z którą mogę robić kluski, płakać i śmiać się... i dla każdego.. kto wytrwał do końca...

autor

shannela

Napisany: 2008-06-28 Dodano: 2008-06-28 21:52:23

Ten wiersz przeczytano 385 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie