Piaf

Półmrok. Kawiarnia tonie w dymie papierosów.
Wpierw niczego nie widzisz. Gwar dziesiątek głosów
Słyszysz tylko, lecz szmer ten powoli zanika.
W kącie szerokobiodra usiadła szefowa.
Usiadła wyżej nieco, by salę lustrować
I samotnym podsyłać panny do stolika.

A na estradzie ona. Na czarno ubrana.
Ma tremę? Może zmarzła? Że drżą jej kolana
Widzi każdy, kto blisko. Cały pierwszy sektor.
Pęka cisza. Po sali melodyjka płynie.
Ktoś akordy uderza na starym pianinie...
Nagle śpiewaczce w oczy zaświecił reflektor.

I śpiewa. Może raczej śpiewem się spowiada,
Że przeszła wiele złego, że czasem upadać
Jej przyszło. Jednak dzisiaj goryczy nie czuje.
I śpiewa swe zaklęcie, swą życia historię
Z uporczywym refrenem. Śpiewa „Non rien de rien”.
Różnie było, lecz dzisiaj tego nie żałuje.

Wszystko za nią. Rachunki wszystkie zapłacone.
Czas zapisać kolejną, jeszcze pustą stronę,
A nie wciąż przypominać przeszłe, stare dzieje.
Nic nie ważne, co kiedyś w dawnym życiu było.
Dzisiaj jest życie nowe, bo jest nowa miłość...
Pieśń milknie. Światło gaśnie. Publika szaleje.

autor

jastrz

Napisany: 2017-11-02 Dodano: 2017-11-03 00:05:39

Ten wiersz przeczytano 905 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie