Pięć zmysłów

Szedłem raz łąką przystrojoną w bujne kwiaty.
Zobaczyłem dwoje młodych w dzikiej ekstazie.
Obok nich siedział ptak na granitowym głazie.
Dalej małe dziecko tuliło się w pierś taty.

Ruszyłem w drogę, ponieważ spieszno mi było.
Poczułem zapach chleba i świeże powietrze.
Nagle ujrzałem żebraka w podartym swetrze.
Powiało chłodem, słońce za chmurą się skryło.

Podszedłem bliżej, bochen upadł mu pod nogi,
Ale schwycił go szybko i uciekł przede mną.
Dzień przeistoczył się w noc głuchą, noc ciemną.
Całą okolicę utulił spokój błogi.

Ja również zapadłem w mocny sen kamienny.
Cisza ze spokojem ogarnęła mą duszę.
Zrazu krzyk jak błyskawica rozerwał głuszę!
Strumień łez przepełnił smutku kielich bezdenny.

Wstałem, nagle znalazłem się w żałobnym tłumie.
W deskach trumny płaczący nieśli swe nadzieje.
Świat umiera i płacze, rodzi się i śmieje.
Dostrzegam, czuję, słyszę, ale nie rozumiem.

autor

rudibraun

Dodano: 2008-12-12 10:52:13

Ten wiersz przeczytano 1479 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Sylabiczny Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie