Piędziesiąt niemych słów.

Pisałem o wszystkim, czego zdołałem dotknąć
mymi dłońmi zimnymi jak marmur, niezgrabnymi.
Miałem nadziję, że zdołam wyjaśnić stare zagadki,
że na nowej mapie ślady bosych stóp zostwię.

Literowałem brutalnie słowa, które zdołałem
raz zaledwie wymówić przed niewolą kartki.
Pojęcia abstrakcyjne wciąż są zbyt abstrakcyjne,
jak nieme filmy przemykają przez zawalistą głowę.

Byłem wieszczem i poetą przeklętym i na pustej
drodze sam sobie drogowskazem w ciemnościach.
Widziałem światła latarni, co jej w chmurch szczyt
uwięził jakis bóg przeklęty i chichocze dziko.

Szukałem prawdy w prozie ludzi nieskalanych życiem, nieskalanych śmiercią z zabandarzowaną
głową, która krwawi szczerze, więc jej wybaczam.
I mam tych wątpliwości jescze całkiem sporo.
Może kiedyś się przydadzą, by podsycać ogień, co wygasa w samotności.

Nie znalazłem odpowiedzi na krzyki i płacz cichy,
na spojrzenia, których oczy te zielone, te niebieskie dwa kryształy chować nie umiały wcale.
Dziś pięćdziesiąt niemych słów w list idioty zaczaruję. Kiedyś, gdy zapomnę siebie znów
dasz mi rękę i opowiesz wszystko jeszcze raz.

autor

nikt

Napisany: 2007-04-30 Dodano: 2007-04-30 20:23:47

Ten wiersz przeczytano 453 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie