Piękna chwilo...

"... to chwila, w której spływa na nas cała siła gwiazd i pozwala nam czynić cuda..."

Piękna chwilo, co miodu dałaś odrobinę
tchnęłaś w nozdrza nadziei woń kwitnącej róży
byłaś rozkoszą... byłaś, dziś masz smutną minę
miałaś trwać, a wygasłaś – jest cisza po burzy.

Gdy pamięć ciebie rzeźbi dłutem pozłacanym
roznieca ogień wspomnień, które czas ostudził
serce mocniej zabije rytmem roztarganym
rytmem, który poszarpie i wciąż będzie łudził.

Powracasz z rozrzewnieniem i stoisz jak żywa
rozganiasz rzeczywistość słodkim swym urokiem
z pozoru łagodna, lecz parzysz jak pokrzywa
twa słodycz jest już tylko niebiańskim obłokiem.

Chwilo! Twój strój, Twój uśmiech już się nie powtórzy
świadomość tego jest jak włócznia w serce wbita
i chociaż z bólem więdną płatki twojej róży
serce chce widzieć jedno – jak róża rozkwita.

autor

GłośnySzept

Napisany: 2005-02-24 Dodano: 2007-11-12 20:02:20

Ten wiersz przeczytano 494 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie