Piękna jest śmierć

Nie wiem czy idę w górę,
czy w dół,
ale wiem, że zapadam się po kolana w śnieżnych zaspach.
Nieokreślona przestrzeń, czas nieokreślony. Fragmenty enigmatycznych obrazów
przesuwają się przed moimi oczami.
Czyżbym znalazł się nieopatrznie w zaświatach?

Byłem tu kiedyś.
Podążam po raz wtóry albo trzeci, albo nieskończony raz,
albo…

Moje podążanie bez celu,
mój cierpiący chód.
Kiedy staję, to ogarnia mnie śmiertelna cisza, kiedy idę –
słyszę skrzypiący pod stopami śnieg.
Bezustannie wirują gwiazdy
i w delikatnych muśnięciach opadają na moją twarz.
Chwytam je językiem, podczas gdy one – zostawiają na nim swój wodnisty,
słonawy smak.

Z pochylonych ku ziemi nielicznych drzew
zsuwają się czasami białe czepce,
odsłaniając bezgłośnie ciemne kreski gałęzi.
Przede mną – zamglony błękit nieba. Nade mną – skłębione widma obłoków.
Ogarnia mnie nagle straszliwa niemoc!
Upadam bez sił, zanurzając twarz w tak bardzo skrzącej się bieli,
w tej samej bieli, w której i ty, zanurzyłaś się przed samą śmiercią.

*

Fale oceanu nacierają z hukiem na piaszczysty brzeg,
cofają się, napływają znowu.
Spieniona nawała obmywa moje stopy, nasyca powietrze solą. Ów cykl powtarza się
bez końca…

W krzyku mew jest coś przejmującego,
kiedy odpoczywają na smolistych konarach wyrastających z ziemi,
bądź kołują w słońcu o niemal takiej czerwieni, jaką ma krew.
Jeszcze tylko jego mała część – drżąca i spłaszczona –
wystaje ponad pełną rozmigotanych refleksów toń, ale i ona przekracza nieuchronnie
półkolistość widnokresu,
gdzie ryba opada srebrzystą płetwą.

(Włodzimierz Zastawniak)

autor

Arsis

Napisany: 2016-07-07 Dodano: 2016-07-07 21:48:22

Ten wiersz przeczytano 713 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie