PIĘKNO

Nie mam jak materia bytu
Wypływa ze mnie miłość wieczna
Jam piękna, o śmiertleni, niby sen z granitu
Ma pierś krwawa, jakby żywa
Całe życie spędzam na mrocznej wieczności
Me oczy wielkie bez skazy
Łzy są dla mnie obce
Usta, które czarują wielkich miłośników,
A śmiech mi nie znany
Serce niby łabędzi puch
Niszczący harmonię ruch
Zwierciadła, w których świata niszczę obrazy
Nienawiść u stóp mojej postawy

autor

mastema

Napisany: 2004-12-10 Dodano: 2005-01-19 15:23:42

Ten wiersz przeczytano 653 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie