Piękno przyrody
Kiedy widzę piękne krajobrazy;
podziwiam wielkość Twą Boże;
miłość, z którą wszystko stworzyłeś;
której rozum nasz pojąć nie może.
Chciałabym się wtedy rozpłynąć;
w takim wielkim Boże zachwycie;
i zlać się z tym pięknem dokoła;
zatrzymać znikające przeżycie.
Nasycić swoją chęć przebywania
w tym pięknie do granic możliwości,
by móc czerpać potem z tego siłę
w takiej zwykłej, codziennej szarości.
autor
Beata Trzeciak
Dodano: 2011-10-27 17:46:53
Ten wiersz przeczytano 2986 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
też tak mam gdy jestem na łonie przyrody... dokładnie
tak...
Bardzo interesujący, mądry wiersz,. Z uznaniem daję
dużego PLUSA!!!
Bardzo ładny wiersz, mam podobnie:))
Pozdrawiam:)
Naprawdę pięknie, o stwórcy i jego dziele
a kiedy boże dzieło swym pięknem raduje serce to
mogłabym to piękno po prostu jeść widelcem