Piękno szkła
Szkoda mi ludzi,
co suną nosem po szklanym ekranie.
Szkoda mi istot,
które żyją by los ich wytyczał komputer.
Szkoda tych,
co tak zatraceni w modnym słownictwie
i w memów tysiącach.
I tamtych,
co żyją lajkami, komentarzami i wallem.
Myślę czasem,
gdzie to drzewo
co inspiracją “na lipę”,
gdzie podziały się wschody słońca
te, co człowieka zniewalały pięknem.
Bo cóż pięknego
jest w tej tafli szkła,
cóż przybija wzrok
gdy obok piękno świata.
A oni wolą tak modnie
iść pod prąd.
autor
Kejti
Dodano: 2019-04-23 12:20:45
Ten wiersz przeczytano 762 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Rozumiem Twoje współczucie,
masz rację, że natura jest dużo piękniejsza od netu,
ale wiele osób cierpi na samotność, a net daje
namiastkę/iluzję jej braku, myślę, że w często to jest
powód siedzenia przed kompem, a do tego bywa też fakt
uzależnienia się od niego, jeśli siedzi się przed nim
na okrągło miesiącami, nawet gdy lato, czy wiosna mami
barwami:(
Dobrze napisany wiersz:)
Kejti, dla mnie też jest niezrozumiałe jak można
dopuścić do tego żeby się uzależnić od ekranu nie
dostrzegając otaczajacego nas piękna... pozdrawiam :)
Cieszmy się pięknem świata i niech nie będzie ono -
obok.
Serdecznie pozdrawiam :)
Czytelnie o jednym z najpowszechniejszych uzależnień.
Msz w finale lepiej brzmiałoby
"A oni wolą tak modnie
płynąć z prądem" od
"A oni wolą tak modnie
iść pod prąd." ale to nie mój wiersz. Poza tym, w
pewnym stopniu, wszyscy bywalcy tej strony (włącznie
z autorką i ze mną msz są peelami).
Miłego dnia:)