Pierwsza dama
Często mając wolną chwilę
Drogi swej nadkładam chętnie
By się przyjrzeć, jak dziś żyje
Pozachwycać się jej wdziękiem
Już z daleka widzę włosy
Choć w nieładzie kok układa
Nagie belki wiatr nastroszył
Cicho blask patyna skrada
Twarz ma zawsze uśmiechniętą
Wejściem jak w korale zdobna
Cóż, że mchem jest porośnięta
I zasłonił cień jej okna
Mówią o niej, że wśród nocy
Kiedy trudno się zasypia
Czyta ptakom słowa prozy
Lub poezję Mickiewicza
Jak w ciemności skryta głębi
Przyświecając lampką małą
Krzewi wiedzę wśród gołębi
Do tablicy je wołając
Mojej wiedzy Pierwsza Dama
Mych podwalin mocna strona
Na tym, co mi kiedyś dała
Mogę teraz sam budować
autor
Grusana
Dodano: 2020-02-23 16:00:02
Ten wiersz przeczytano 1133 razy
Oddanych głosów: 26
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (35)
Dziękuję z całego serca.
Wiersz wzrusza .
Pozdrawiam:)
Wzruszający, dziękczynny wiersz, piękne wersy,
pozdrawiam ciepło.
Ilonko,dziękuję!
Bardzo mi się podoba. Gratulacje. Pozdrawiam
serdecznie
Iris, dziękuję!
Po prostu piękny HOŁD...
Miłego wieczoru:)
Dziękuję za piękne, ciepłe słowa.
Wiersz mi się spodobał. Każdy miał taką pierwszą damę
i każdy powinien być jej wdzięczny:)))
Wzruszająca wdzięczność, pięknie; pozdrawiam
serdecznie.
Tajemniczo:)
Piękne słowa w hołdzie złożone...
Kimkolwiek, czy czymkolwiek jest, piękny hołd jej
oddajesz. Myślę, jak Krzemanka, że o starą szkołę
chodzi :)
Pozdrawiam :)
Wzruszający wiersz.
Pozdrawiam serdecznie :)
Masz rację, Nureczko! Dziękuję za odwiedziny.