Pieśń o Don Vichoth’cie
Nawet największy czyn heroiczny jednej pchły słonia nie pokona, ale czy nie jest siłą tych stworzeń to, że się mnożą? Z cyklu PCHŁY I PIÓRA drugi
dzielny w podróży swej Don Vichoth
napotkał słowem kraj kwitnący.
zauroczony postanowił
osiąść - zmęczony naginaniem
prawd i efektu ludzkich głupot.
zapachem sylab upieszczony,
(senne miesiące dwa) prozodią,
spadającego dźwięk zaburzył
(za kropkowane nie dziwnie ka)
skrzydła. łomotem oszołomiony
wojownik pojmał miecz dla chwały
machając ślepo, ku uciesze
łbom wirtualnych po(u)tworów,
którzy wiatrakowym tubylcom
łopaty wietrzne obcinali.
słysząc świst głuchy mocnej stali
czarna rozpacz go ogarnęła
powietrze przeciął nią jedynie
(heroicznego aktu bezsens),
a łby siarczyście się uśmiały.
nagle zrozumiał, że ramiona,
gdy się tak bawił w senne trele,
obrosły zgrozą wietrznych skrzydeł
i jego również łby ciąć mogą,
a on ich raczej nie pokona.
w smutnym więc akcie złej rozpaczy
raz jeszcze dobył swego miecza.
odciął te skrzydła z ramionami
myśląc, że głośne echo wzniesie
nad pola kraju słów i znaczeń.
….
Słów? kilka padło… od niechcenia.
I tylko ucichł wiatr na chwilę.
dzielny wojownik przysiadł cicho.
ze smutkiem patrzy zamyślony,
że nic się jednak tu nie zmienia.
łamałam tekst, żeby był nawiązaniem do pieśni i nim nie był. Prosty i zakręcony, sylabotoniczny i biały, archaiczny i anarchiczny. cykl PCHŁY I PIÓRA jednak przede wszystkim mówi o Was.
hanajka
Komentarze (5)
jesteś silna i masz miecz jak gladiator. tak trzymaj.
pozdrawiam.
Ciekawy tekst, ladnie napisany.
witaj. przeczytalem oba twoje wiersze. sa dobre ale...
sa tez w "sprawie"... a szkoda. ja za wojowaniem
tekstami akurat nie przepadam tak samo zreszta jak za
dyskusja wierszem miedzy autorami raczej szukam coś co
może mi sie kojarzyć szerzej i zapadać w pamięć (i
przyznaje że ten akurat daje się interpetować dość
szeroko no ale juz na wstępie zaznaczyłaś co Ciebie
interesuje najbardziej wiec od bejowej interpretacji
nie da sie jednak uciec) a dyskutować można sobie obok
jak najbardziej ale... bej to miejsce gdzie pod
wierszem mozna wpisać tylko jeden komentarz (chyba
jedyny taki portal poetycki) i to juz na wstepie
całkowicie wyklucza jakakolwiek dyskusję a czyni zeń
okno wystawowe a wszelkie uwagi wpisane zostaja jaby
zawiezone w prózni co moim zdaniem nie jest dobre ale
niestety tak wasnie jest. - pozdrawiam i czekam
kolejnych :)
dodałabym tylko, że nie o Was, a o nas wszystkich
piszących na Beju... lepiej, gorzej, tragicznie i
dobrze... kto się wypiera Beja dlaczego tu jednak
bywa????? potrafisz pisać i wspaniale władasz nie
tylko piórem.... bądź tu i używaj często swojej
'nahajki' ale matczyną dłonią:)
Pomimo łba zakutego aż po samą szyję, jakoś egzystuję,
bo skłamał bym, że żyję.
Niemocą starczą ogarnięty, bajdurzę na beju jak
najęty,a mając IQ, ciut większe od Rosynanta, swego
konia , z całą stanowczością twierdzę, o Dulcyneo!
"Aluzju,
poniał"! Chociaż zgodnie z parafą do umów, tyś jest
hanajka, czyli "Bicz Boży"
tj. władczyni Hunów. IYKWTM(IYKWIMAITYD)!