Pieśń o Istocie Pięknej jak Perła

Mojemu Szczęściu i Mej Perle fragment słów

Wybacz mi Panie, że tulę swą głowę do Twego kolana,
Wyznać muszę codzienność zapomnianą jutrem,
Stało się tak mocno sercu pokutnemu jasnością słów
Widzę ją i czuję zapach, dławi mnie podniecenie.
Pachnąca od stóp do głowy, jak kwiat w ogrodach Zilana.
Piękna Moja Istota.
ma ukochana.

Serce przyszło do Ciebie niosąc woń z daleka,
patrzysz na świat z oddali, wzrok zamglony rzucasz,
W tej chwili wiem co powiesz,
Lecz daj mym słowom oznajmić coś proszę.
„Na ziemskim pagórku, tam wśród błękitów
Mieszka Anioł w złocistej koronie,
Tam w tym małym miasteczku pełnym ludzi,
Właśnie tam, tuż za tamtą chmurą ze snu się wzbudza”

Mała przyjaciółka moja, najwspanialsza z ludzi.
Myślą każdą budzona, gdy ranek w me okno pukać zaczyna,
Szukam jej twarzy w rosie błękitnej
I w małym kwiatku, co stoi na oknie,
A jeszcze nie rozkwit swym wdziękiem.
Ona tuliłaby do niego swe złociste lica.
Tak z żalu, chcąc pomóc rozkwitnąć ostatniej roślinie

Podlałaby łzami jej ostatnie korzenie,
Żeby nie uschła i widzieć ją mogło wszelkie stworzenie.
Jeśli pragnęłoby pomocy, wzięłaby na ręce
Ogrzała pocieszeniem o najlepszym jutrze.

To Anioł. Wyłania się z podziemnej krainy.
Powiernik duszy, ukoiciel słów naszych…
Uwodzicielka serca.
Zwykła ostoja radości i wiecznego piękna.

Cudownym świat uczyniłeś Stwórco, Ojcze i mój Przyjacielu,
Gdy na łące leżąc mogę zrywać cudne kwiaty, które dotyka swą dłonią
Wieczna Wojna i Pokój, Spokój i Sumienie,
Łaska, Podbój i Pokora, Najwspanialsza z ludzi.

Gdybym mógł Ojcze Prawo przekraczać, jak to każdy człowiek czyni,
Czy byłby w stanie powstrzymać mą duszę,
By do stóp paść jej mogła i wyrzec słowo zwykłe
Kocham.

Nawet pęta żelazne mnie nie powstrzymają
Armie całe ciągnące mi na zatracenie
Strawiłbym w żalu idąc w zapomnienie…

autor

Laiik

Napisany: 2006-10-03 Dodano: 2006-03-11 00:54:54

Ten wiersz przeczytano 561 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie