Pieśń o sensie ukrytym

Drzewu pewnemu,pod którym zasiadam...

Lubię Cię za to krucha istoto
Że w swej kruchości pragniesz wielkich uniesień
Wielkich wzlotów na wyżyny ponadprzeciętne
Choć tak wysoko jesteś, iż wyżej być się nie da

Lubię Twój pęd do nieba
Powolny, ale jakże konsekwentny
Twój ból rozciągania, wzrostu
Widok to dla mnie nieprzeciętny

Lubię Cię, gdyż ukrywasz, że płaczesz
Mnie smutnego okrywasz swym płaszczem
Swym cieniem w dni gorące
Swymi liśćmi w dni deszczowe

Lubię siedzieć obok Ciebie
Spacerować wokół Twego trzonu
Wreszcie usiąść, paść do nóg Twych
Leżeć widząc ten Twój wolny pęd

Lubię Twą modlitwę
Jakże potężniejszą od moich myśli
Tak permanentną i niezmienną
Potężną i delikatną

Lubię Cię, gdyż
Początek i koniec ten sam mamy
Na glebie życia zasiani
Czekamy na koniec

Czekamy aż z korzeniami
Z historii naszej
Brutalnie lecz zwyczajnie
Zostaniemy wyrwani

autor

Marcin Dariusz Wesołowski

Napisany: 2004-12-28 Dodano: 2005-01-30 19:23:01

Ten wiersz przeczytano 568 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie