Piętno

Siedzisz z podkulonymi nogami
pośród słodko uśmiechniętych istot.
Zasłaniasz twarz przed rażącym ich blaskiem,
a wstęga łez sama spływa po policzku.

Byłeś otwarty, ciepły i czuły,
chcąc przesłać mnóstwo uczuć.
Trafił, on trafił do sedna.
A potem odszedł prosto drogą daleką.

Odcisnął swe piętno, burząc
tak trwałą i silną budowlę.
Spłynęła w ciemną i brudną kałużę,
której nikt nie dotyka.

Twoje płonące serce zgasło.
Iskierka nadziei się wypaliła.
Może kiedyś ktoś przygarnie
zmęczony, brudny rękopis.

autor

nieusatysfakcjonowana

Napisany: 2010-05-08 Dodano: 2010-06-30 09:46:10

Ten wiersz przeczytano 557 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie