O Piotrze, Poecie

Ten Ci dopiero jest - Człowiek!
Mały, dość skromny poeta.
Siedzi w nim miliard pomysłów,
Słowa, nadzieja i dusza.

Człowiek choć wzrostem niebogaty,
Duszą zaś wzbudza sympatię.
Potencjał ogromny ma, twórczość bogatą,
Z dumą podnosi dziś głowę, się śmieje.

I widzi wszystko co jest dookoła,
I ptaki i ludzi, kolorowe życie.
Rośnie, tak rośnie w nim magia słowa,
Ubrana w czerwone płatki jak maki.

I pisze, pisze wciąż tworzy,
Układa myśli jeszcze niezgrabne.
Ci wielcy i Ci mali ją czytają, czytają,
I twierdzą pisząc, że nawet dość ładnie.

I tak już lat kilka mija,
Z podniesioną głową, choć skromnie i dumnie.
Poezja wielka, poezja mała.
Kiedyś z pewnością wystawi mu kolumnę.

I ten skromny mały człowieczek,
Po latach dziesięciu będzie ikoną.
Pisać o nim już wtedy będą,
O poecie, co słowem malował.

Dziś jeszcze jego poezja dorasta,
Owoc jej jeszcze dość zielonkawy.
Choć liście już w słońcu pięknieją,
Los będzie jednak dla niego łaskawy.

Przyjdzie ten czas, nadejdzie chwila,
Gdy owoc w pełni dojrzeje.
Wyrośnie piękna, dojrzała poezja,
Spełni się wtedy poety marzenie.

autor

Piotrek40

Dodano: 2012-04-20 11:32:58

Ten wiersz przeczytano 901 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Nieregularny Klimat Wesoły Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie