Pirlankowa nadzieja

Narysuję obraz
Pani o pięknych oczach
Zgrabnych uszach
Całuśnych ustach

Ubiorę ją
w malownicze sukienki
Pośród pustynnych kwiatów
I niewidoczne kajdany
Jakby był zaczarowany

Z uśmiechem na twarzy
Spoglądać będzie na latające motyle
Unosząc złoty pyłek
W wrażliwości skrzydeł

Ocean przed nią wyleję
By łez oszczędzić
I ławeczkę na jednej nodze
By utrzymać balans
Nieba i ziemi

Dam jej osobowość o imieniu szansa
Podaruje jej parasol gdy zapada
By poczuła że maluje z miłości
I ludzi o trzeźwych umysłach
By mogli odpocząć i zniknąć

Usiadła Pani namalowała głębię
Inna wlała w obraz nadzieję
A potem rozpacz I rozczarowanie
Pirlanka tak ją nazwę
Czeka na dobrego człowieka
Który przytulnie namaluje życie.

Nadzieja umiera ostatnia
Jak małe dziecko szlocha
Gubi nie raz serce
Kolory zamienia w szarości

Nikt z obrazem się nie jedna
Gnije
Umiera
Kolory płowieją
Nikt do niego nie przemawia

Po czasie odbiorca widzi
Dziurę w piachu
Przestrzeń interpretacji
I kamień by odpocząć
Namalować nadzieję
I przywrócić do życia

autor

pirli

Napisany: 2019-08-09 Dodano: 2019-08-09 12:11:23

Ten wiersz przeczytano 982 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie