Pisklęta Świata

Pośród ścian
ponurych,
dusząc się
samotnością,
podcinałem
sobie żyły
bezradnością.
Nie mogę
latać,
życie podrzyna
mi skrzydła.
Chęć zemsty na nim
jest silniejsza,
i wyrywam się,
jeszcze lecę
miedzy chmurami
rozpaczy,
jeszcze niosę
ten cieżar.
Pragnę wzbić się
wysoko,
aż Boga
dosięgnę
aby podał
mi ręke,
by skrzydło me
uleczył,
abym mógł
szybować
miedzy
życiem a niebem.
Byź zależnym
od życia,
lecz dom mieć
w niebie.
Pragnę
na nieboskłonie
namalować tęcze
radości niespełnionej,
może komuś
poprawi humor,
albo też
uratować
piskle
umierającego gatunku,
może ktoś
poczuje się
jak ja,
spadajace z gniazda,
nie w pelni rozwiniete,
istnienie,
co na świat przyszło
za szybko
lub za wolno.
Znalazłem
swoj sposób by
porozmawiać z Bogiem,
teraz tą melodie
ze mną pisze
dla zbłąkanych
piskląt tego świata.

autor

Ford Artur

Dodano: 2006-10-24 17:41:12

Ten wiersz przeczytano 449 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie