Plama
Pasłeś swoje ego
na jej kruchej krtani
plamiłeś czystość
lepkimi łapami
wciągałeś jej młodość
jak śliski pasożyt
urodę rozbiłeś
jak dzban słodkiej kawy
płynęła lat strugą
łzami zamieszana
po jej rajskim smaku
pozostała plama..
autor
Dorota Witońska
Dodano: 2013-09-23 10:14:22
Ten wiersz przeczytano 1491 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (10)
Ciężki temat przemocy... Zapraszam do mojego wiersza -
Nie będę twoją Julią. Pozdrawiam ;))
Ciekawy, ale ponownie trudny temat odczytuję jako o
toksycznym, złym związku, opartym na wykorzystaniu,
który odbiera radość życia. Pozdrawiam :)
wspaniały wiersz
pełen żalu ,zranień-świetnie oddane,pozdrawiam
Dziękuję i gorąco pozdrawiam
plama ale jakże boli
pozostawia blizny nie tylko na ciele
pozdrawiam
Drogowskazy niech prowadzą,
gdzie pomyślność wciąż króluje,
gdzie miłością wszystko pachnie,
i radością emanuje.
Bardzo piękne i życiowe słowa, nie trzeba nic do nich
dokładać, są wyraziste i czytelne. Serdecznie
pozdrawiam i szczęśliwego oraz, miłego dnia i tygodnia
życzę...
bardzo życiowy wiersz pozdrawiam
W poezji wszystko może być. Piękno, brzydota, radość i
smutek, miłość i draństwo. (+) . Pozdrawiam
właśniego dla własnego ego są pasożytami uczuć innych
życie doświadczyło mnie też
chociaż smutny klimat treść bardzo adekwatna do życia
b. ładnie
poezja życia
śliczne dziecko
pozdrawiam serdecznie