Płaska czerń

Gorące promienie liżą spocone ciało,
odbicie ludzkiej postaci zawirowało.
W przestrzeni stawiam kroki nieprzerwanie,
na płaszczyźnie widać szare odwzorowanie.
Ciemny kształt powtarza każdy ruch.
Wytężam instynktownie słaby słuch…
Żadnego decybela urwanych nut.
Jestem sam, wokoło betonowy las,
a z boku zdechły, wychudzony wrzód.
Czarny dywan nienażartych mas
przykrył popękanego chodnika bród.
Przenikający szal duplikatu wyschniętego,
nałożony na bezlistny zielnik przez łowcę;
eteryczne odzienie, żarem strawionego
człowieka, który chroni prześladowcę
- nigdy nie zmęczoną czerń,
kapiący mrokiem cierń -
drugie, chłodne nienazwane ja,
wiecznego wroga blasku słońca.

autor

Maki40i4

Napisany: 2014-07-29 Dodano: 2014-07-29 09:16:47

Ten wiersz przeczytano 1102 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie