plastikowe wdzianko

każdy z nas kiedyś pisał redisówką i piórem na naboje..i to, i to ma zwolenników

Kałamarz zabujał się w srebrnej stalówce,
aż mu pojaśniało w jego ciemnej główce
i do owej składa umizgi jak może;
póki sierp dość ostry, trzeba ścinać zboże.
Ona nań spojrzała, dzióbek zamoczyła,
świeżego inkaustu dwa łyczki wypiła
i szepnęła słówko w atramentu ucho,
aż kałamarzowi zrobiło się sucho.
I już więcej dzióbka w nim nie zamoczyła,
chociaż taka ładna i ze srebra była.

Ktoś zapyta z cicha, co mu wyszeptała,
że aż jego klapka w złości posiniała;
powiem wam to szeptem, aby nie usłyszał,
bo ze smutku wysechł i z pragnienia dyszał.
Powiedziała czule: - Smacznyś atramencie,
będziesz miał ty u mnie, bardzo często wzięcie,
lecz twoje mieszkanie molem zalatuje,
ciebie wezmę chętnie, jego nie kupuje.
Pobrudziłam dzióbek, czółko oraz ręce,
nie chcę w taki sposób łykać ciebie więcej,
załóż przeźroczyste wdzianko plastikowe,
schowaj w nim swe ciało, aż po samą głowę,
a będę cię łykać, na każde wezwanie,
kiedy nam się zdarzy we dwójkę działanie.

Nowe wyprzeć stare, kiedyś w końcu musi,
stare swym obliczem młodego nie skusi;
plastikowe wdzianko zaś dobre w miłości,
wtedy żadna plama nigdzie nie zagości.

autor

szuflada

Napisany: 2018-01-16 Dodano: 2018-01-16 15:31:52

Ten wiersz przeczytano 978 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Bajka Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie