Płód...

Wiersz napisałem pod wpływem silnych emocji-po przeczytaniu innego wiersza pewnej kobiety. Bardzo mnie tamten wiersz poruszył...

Leżę sam wśród ciemności
matczyne tętno czuję
nie mam jeszcze oczu
serce słabo bije

nabieram sił
ciało się kształtuję
geny przekazane
przypadkiem? czy przez miłość?

leżę nieświadomy
schroniony w ciepłym brzuszku
rozwijają się zmysły
dochodzą słowa...dochodzą myśli

czy mama mnie kocha?
nie pozwoli skrzywdzić?
ciche głosy słyszę
może to głos mojego taty?

lecz głos jego jest dziwny
przeraża mnie...boję się
mówi do mamy
trzeba usunąć...dziecka nie chcę!

moje życie już teraz
w matczynych objęciach
zostało zagrożone
zabije mnie?

urodzi?
da mi szansę
przyjść na świat
i kochać

jestem bezbronny
ledwie się poruszam
nie potrafię się bronić
czy można mnie nie kochać?

to wy daliście mi życie
od was się zaczęło
choć mnie nie słyszycie
biję maleńkie serduszko

które pragnie żyć
cicho do was woła
nie pozwól mamo
mnie skrzywdzić

a tacie daj czas
może mnie pokocha
gdy się urodzę
zobaczy mnie...

usłyszy mój płacz
jak do niego wołam
ja pragnę żyć
pragnę was kochać

Ciąża-jest to nowe życie.Zastanówcie się przyszli ojcowie i matki, czy naprawdę chcecie zabić maleńkie życie? dajcie sobie szansę...

autor

Cameleo

Napisany: 2009-04-04 Dodano: 2009-04-04 12:35:04

Ten wiersz przeczytano 1028 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie