Płomień Życia...

Płomień świeczki powoli przygasa.
Ostatnimi resztkami sił buja się w prawo,to w lewo.
Wosk spływa po niej smętnie i powoli.
Ta świeczka Mój duch symbolizuje...
Ja się wyczerpuje...
Moj płomień nie świeci juz tak jak kiedyś
Moj płomień nie świeci piękną czerwienią.
On już czuje tylko niechęć. I zdradę. Lecz mimo to tli się
Nadzieja, że sobie poradzę. Czuję nienawiść.
Do ludzi. Do świata.
Brak respektu… Brak miłości. Juz nie kierują mną te
Wartości. Bo ich nie ma. Respekt mi odebrano, a miłość?
Sponiewierano. Teraz inne wartości królują. Zawiść i Złość
To one mną kierują. Jestem, lecz tak naprawdę mnie nie
Ma. Bo ja o to nie walczę. Walka?! Juz dawno
Zaprzestałam. Powiem to otwarcie i wprost. Ja się
Poddałam. Tego słowa niegdyś nie znałam. Teraz juz się
Przyzwyczaiłam. Bo moje Życie to jeden wielki walkower.
Czuje się z tym podle i okropnie. Tak jak kot stojący na
Deszczu za oknem. Moknę, dreszcz po plecach przechodzi.
Jestem jak miasto po powodzi. Zalana i sponiewierana.
Porzucona i oszpecona. Czy ktoś mnie zauważy? Za nim
Ktoś mnie dojrzy... Wpierw skonam. Z bólu i z samotności. Z Tęsknoty i braku radości. Me ciało żyję, lecz Duch umarł Dawno...
Pssst... Co się stało?
Świeczka zgasła samoistnie.
Lecz czy musiało się to stać? Dziewczyna upadła na Ziemię.
Młoda.
Wiec, co ja zabiło? Życie...
Które się nad nią pastwiło.

autor

Entrace

Napisany: 2005-01-09 Dodano: 2005-02-28 16:37:55

Ten wiersz przeczytano 501 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie