Płonąca wiolonczela

Powoli w rozumie na skraju łoża siadam
Na ziemi stawiam nóżkę jej korpus w rękach drży
Białą miękką chustkę na czterech strunach kładę
Wznoszący się do góry pionowy muskam gryf.

Dźwięki gorejące spod włosia wydobywam
Mój smyczek mocno ciśnie rezonans w duszy gra
Ostro przeskakuje pomiędzy snem a jawą
W utworze patetycznym ukrywam przedświt dnia.

Zagłębiam się w muzyce radość tonów niosę
Sunę demonicznie opuszki palców płoną
W rozkwicie pełnym żaru znika cień ze ściany
Przedwieczną ścigam żądzą szatański palę zwid.

Cisnę Wiolin kształty niech głos chóralny niesie
Rozchyla swoje efy i słyszę silny wdech
Chłonie moją furię instrument swój naprężam
Podniebną czując rozkosz fallicznych myśli wstyd.

Nieznana to materia głos anielski niesie
Smyczek mocno natarł aż korpus z żądzy płonie
W szale się naprężył i skurczył w końcu frazy
Tępy ruch rozluźnił i przeciął strumień zdarzeń.

Rozkosz popłynęła otwarły się niebiosa
Ciepło ocuciło po dłoniach płynie rosa
Garniesz się do dźwięków przesłodka każda chwila
Kurtyna otuliła - aria wyciszyła.

autor

tarnawargorzkowski

Napisany: 2020-12-03 Dodano: 2020-12-03 03:34:44

Ten wiersz przeczytano 2587 razy

Oddanych głosów: 36

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie