Plusz i struna

Tak się czasem na świecie dzieje, że ciągnie plusa do minusa...

Była raz sobie struna,
Twarda i metalowa.
Brzmiała ostro, skrzecząco.
Wrzynała się wysokością tonów
W ludzkie pojęcie o muzyce.
I chociaż istniała to nie mogła powiedzieć „ja”.
Tyle razy mówiła w duchu „ty”,
Ale bezwartościowe, nie brzmiało jak „ja”.
A cóż dopiero „my”…

Była sobie pluszowa ręka.
Biała i miękka.
Brzmiała ciszą, delikatnie.
Koiła miękkością dźwięków
Ludzkie poszarpane nerwy.
I chociaż istniała to nie mogła powiedzieć „ja”.
Tyle razy mówiła w duchu „ty”,
Ale bezwartościowe, nie brzmiało jak „ja”.
A cóż dopiero „my”…

Tak się raz stało, że się spotkały.
Twardość z miękkością.
Siła z niemocą.
I zakochały się w sobie,
Budząc do życia ludzi,
Pluszowo-metalową muzyką.
I chociaż istniały wspólnie mogły powiedzieć „ja”.
Tyle razy mówiły na głos „ty”.
I sensowne słowo brzmiało teraz jak „ja”.
A cóż dopiero „my”…

„Ty nie umrzesz!”-
Powiedział plusz do struny,
Bo wiedział, że przestałby mówić „ja”.
„ Ty mnie nie opuścisz!” –
Powiedziała struna do pluszu,
Bo wiedziała, że przestałaby mówić „ty”.
A cóż dopiero „my” ...

autor

Nemainin

Napisany: 2008-01-21 Dodano: 2008-01-21 19:51:54

Ten wiersz przeczytano 454 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie