po burzy
wypatrzeć zobaczyć ją
tęczy wstęga nad niebem ramiona
w żółtych dłoniach skąpane wachlarze
dzbanem kielich zapachniał i ona
ust podniebnych wąskie korytarze
bratek oczy chce ukryć w zazdrości
obok storczyk spogląda nieśmiało
rosy kroplą zraszany w miłości
na nią podziw kierować to mało
ginie w błękit wtulona matryca
cichnie śmiech pelargonii frywolny
taniec w kwiatach czy pusta ulica
słodki śpiew ogrodowych i polnych
pomarańczy łyk róży czerwienie
przytakują by nie być ulotne
zapach włosów ich blaski czy cienie
zamknąć oczy zaśpiewać samotnie
by się zapatrzeć
autor
Beti
Dodano: 2007-05-19 13:40:29
Ten wiersz przeczytano 426 razy
Oddanych głosów: 1
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (1)
rozmarzeniowe kwieciem usłane słowa ,nadzieję czy
słodkość twoich ust miodem pyłkowym , tęsknych do
tęczy barwionej uczuciem-serdecznie pozdrawiam- M.