Po burzy też jest...
siły natury często odbierają ludziom dorobek życia.
Błyskawice jak rzeki czerwone,
płyną z nieba i topią wszystko.
Domy, łąki, drzewa i lasy
strach i wielkie pogorzelisko.
Po tygodniu wielkiego zniszczenia
co odważniejszy głowę wychylił.
Kto myślał, że może przeszło
teraz widzi, jak się pomylił.
Prawie wszystko wokoło spalone,
mało domów całych zostało.
Błyskawicom to nie wystarcza,
wciąż im mało i mało
Szczęście takie z tego jest,
że życie zostało zachowane,
straty materialne, smucą...
ale pragnienie do tego co było
silniejsze od załamania.
Komentarze (12)
Niestety,wobec natury jesteśmy bezsilni.Najważniejszy
jest człowiek,resztę można odbudować.Z serca
Karliczku:wiele dobrego,optymizmu i słońca w sercu na
każdy kolejny dzień :)
smutny wiersz,pozdrawiam serdecznie
Natura to potęga, karlu... Zasugerowałabym tytuł: "Po
burzy..." Pozdrawiam:)))
Żywioły bywają nieobliczalne.Zabierają dorobek życia.
Popraw w 3 strofie -błyskawicom
Pozdrawiam
Bardzo smutny wiersz. Żywioł jest
straszną niszczycielską siłą,
a my bezradni wobec niej.W tym
momencie najważniejsze jest życie.Pozdrawiam
serdecznie.
saba powiedziała najpełniej...Pozdrawiam Karolu:)
Żywioł jest straszny! szkoda każdego człowieka, który
się z nim zetknął! Pozdrawiam Karliku:)
Dramatyczne i smutne, budzi strach przed jutrem.
Pozdrawiam serdecznie.
Widać jaki człowiek jest bezsilny wobec natury.
Pozdrawiam serdecznie
ale swiatelko nadziei jest:)
Pozdrawiam:)
To nie burza, tylko apokalipsa jakaś :-))
Wstrząsający obraz zniszczeń i ludzkiej bezsilności
wobec niszczycielskiej natury. Dobrze, że na końcu
światełko nadziei. Pozdrawiam smutno.