Po co komu?

po co po co to jest pytanie,nikt nie wie kiedy jaką
wenę dostanie...ładnie

no niby prawda...tyle że nieraz takie smutne pisanie
jest jakimś sposobem...jest wentylem bezpieczeństwa :)

lepiej wszystko przelac na papier niz skrywac to w
sobie. smutne wiersze maja cos w sobie. pomagaja
piszacemu jak i czytajacemu.. Zgadzam sie z ILL .
plus

Świetnt wiersz ale nie zgadzam się z treścią... Jak to
jest ujete w życiu jest wiele smutku a większość
wierszów jest o życiu są szczere m ówią o tym co się
dzieje

Po złych wspomnieniach przychodzi czas na te dobre i
wtedy bardziej doceniamy to co mamy....

smutne wiersze, tak jak smutne piosenki i smutne filmy
tworzą obraz całości życia, w którym nie można udawać,
że wszystko dookoła jest różowe i śliczne i słodkie.
czasami smutne wiersze to wyraz rozpaczy ich autora,
który pisząc je być może miał nadzieję, że ten kto je
przeczyta poczuje się mniej samotny w swoim własnym
smutku.......

gdyby nie było smutku...nie było też...radości...a złe
wspomnienia nigdy nie znikną...tylko zbledną...ładny
wiersz...

złe wspomnienia nie tak łatwo wymazać z pamięci

Moim zdaniem pisze się dla siebie a nie dla
poklasku... Czasami po prostu nie da się pisać
optymistycznie.

''Po co komu złe wspomnienia''? Otóż po nic...same
wracają.Mają wiekszą siłę przebicia i tego nie da sie
ukryć.

A jak Jardud wytłumaczysz fakt, że nigdyś na święto
zmarłych napisałem wiersz, który zawierał w sobie
optymistyczn eprzesłanie i poklasku specjalnego wśród
Bejowiczów nie znalazł?...
Mimo wszystko plus zostawiam - za zgrabną formę

gdyby pisać wiersze same wesołe to byłoby
nieprawdziwie, w zyciu radość przeplata się ze
smutkiem

Powtórzę za ILL, że nawet smutek ma swój urok, a każdy
stan warty jest utrwalenia słowem, tak jak utrwalasz
wierszem swoje pytanie.

A czym jest wiersz, jak nie tym co mu w duszy gra.
Niektórym jest wesoło, a drugim smutno. Ale ładnie
napisane.

Smutne wiersze są potrzebne. Gdy jest mi smutno i
napiszę smutny wiersz, to od razu czuje się lepiej.
Poza tym, natchnienie przeważnie bierze się właśnie ze
smutku...