Po życiu...

Opadły jego martwe powieki,
Wydał ostatnie swe tchnienie.
Lecz spokój ducha był mu daleki!
Rozpoczął pośmiertne śnienie!

Pomyślał wtem: "Skończona ma droga.
Dotrę zaraz do nieba bram!"
Lecz nie ma końca i nie ma Boga!
Choć niebo jest - to pusto tam!

Rzekł do siebie: "Wszak jestem nieżywy.
Wszystko niedługo przeminie!"
Ale jego trud był wciąż prawdziwy.
Choć czasu nie ma - to płynie!

"Tak zimno tutaj. I wszędzie ciemność.
Zmęczonym po życia znoju...
Śmierć to samotność i obojętność!
Nic nie ma prócz niepokoju!"

Tak wędrował wśród mroku, nicości.
Płynął nieistniejący czas...
Gdzieś u schyłku następnej wieczności
Zmarł nagle kolejny już raz!

Znów nim targnęły pośmiertne dreszcze,
Musiał w innym bezświecie śnić...
"Czemu trzeba wciąż jeszcze i jeszcze
Ginąć i nieustannie żyć?"

Sny się kończą i znów zaczynają.
Człek wśród samotności płynie...
Pogrobne lęki bez przerwy trwają,
Bo nigdy nic nie przeminie!

autor

romantyk123

Napisany: 2015-01-14 Dodano: 2015-03-14 23:32:57

Ten wiersz przeczytano 827 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie