,,Pobiegła na łąkę,,

Nikły sen płacz zerwanych owoców
pachnący sen o niej i dla niej
niebywały , niecodzienny.

Pragnienie bez wstydu
tak się lękam gdy pragnę jej ciała
jej stóp , ust kropli rosy ranka niedzielnego
spojrzenia anielskiego.

Pobielałe policzki
pobiegła na łąkę
pragnę tego grzechu upadając na kolana
wstyd mnie ogarnia
za mnie i za nią.

Stare walijski
otwarte dłonie
płonące firanki
tak upojna i gorąca ta czerń sklepienia niebieskiego.

Kocham choć wiem że to zbyt mało.

autor

Sober

Dodano: 2008-02-06 00:00:39

Ten wiersz przeczytano 457 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Sylabiczny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie