Pobudka

Otulcie mię w kocyk jako puszek biały
Bym poczuć mogła miękkość jego wielką
Bym poczuć się mogła jako świat wspaniały
Otoczony miłości mgiełką

Otulcie mię w kocyk miłości ogromnej
Co serce okala, i ciało otula
By serce poczuło jak wzburzona fala
Mój umysł spowalnia i zmula

A czemu to wszystko służyć powinno,
Ta wolność umysłu i jego zmulenie?
Czy tedy powinnam oblewać się winą
Wzmacnianą ludzkim spojrzeniem?

Nie, drogie dziecię, nie. Nie, na pewno
Nie o to w tym wszystkim chodziło
Twój umysł się budzi i nie czuj się winną
Coś kiedyś Twój umysł uśpiło

autor

muluc607

Napisany: 2015-10-22 Dodano: 2015-10-24 01:23:13

Ten wiersz przeczytano 686 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie