Pobudka z melancholii... (...)

Jakaś troska wędruje po twarzy.
Dla mnie ona wiele znaczy.
Usta wymawiają ciszę, milczenie.
Oczy są w jednym punkcie utkwione.
Uszy nieprzygotowane na pobudkę,
Ręce nieruchome na jedną minutkę.
Wstaję.
Ktoś niszczy ten piękny spokój.
Za oknem przejeżdża z piskiem samochód.
Jakieś dziecko rozpaczliwie płacze.
Ktoś bije starszą kobietę na ulicy.
Ja w tym zamieszaniu zero znaczę.
Stoję spokojnie.
Gwałtowność nie jest tu wskazana.
Spokojnie me oczy idą w ścianę.
Podświadomie jestem gdzie indziej.
Ja tu powoli, a tamci szybciej, szybciej...[!]
Pobudka!
To nie sen, to z melancholii wyrwałam się.
Trzeba wrócić, dołączyć do tych,
Co nigdy nie spróbowali chociaż na chwilę
Utonąć w wewnętrznym spokoju.
Jak tam zresztą chcą.
Ja wolę od czasu do czasu utonąć...

;)

autor

Donkey

Dodano: 2005-04-09 16:01:41

Ten wiersz przeczytano 454 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie