Pocałunek Śmierci

Kiedy ją ujrzałem przestałem
Się bać, bo niby, czego
Przybrała postać kobiety,
Była bardzo piękna

Jej twarz była pełna wyrazu
Im dłużej się jej przyglądałem
Tym bardziej chciałem to robić
Jednakże nie mogłem tego czynić

Jej włosy były niczym noc
Opływały jej ramiona
Ich czerń parzyła oczy
Mimo to ciągle je obserwowałem

Gdy turkus oczu jej na me
Lico spojrzał, owiął mnie
Chłód, jakiego nigdy nie czułem
Głębia jej źrenic pochłonęła mnie

Była niczym puch smagany
Podmuchami wiosennego wiatru
Lekka, delikatna, pełna gracji
Stąpała niczym aksamit zsuwający się z ręki

Podeszła do mnie cała w czerni
Nie wiedziałem, co mam czynić
Serce szybciej zaczęło mi bić
A ona tylko się uśmiechnęła

Na widok jej boskiego uśmiechu
Ogarnął mnie spokój niesamowity
Opuściły mnie wszelkie troski
Teraz najważniejsza była ona


Nic więcej się nie liczyło
Zbliżyła się jeszcze bardziej
Czułem jej zapach, chryzantemy
Wyczułem aurę ją otaczającą

Przyciągała mnie do siebie
Nasze usta zetknęły się
Przeszła mnie trwoga, lecz
Nie odstąpiłem od niej

Trwaliśmy tak unosząc się
Poza granicami czasu
Gdy przestaliśmy spojrzała na mnie
Odwróciła się i zaczęła iść

Pobiegłem za nią
Chciałem iść z nią
Lecz ona powiedziała, że jeszcze
Do mnie wróci

autor

Atryda

Dodano: 2008-03-20 12:19:06

Ten wiersz przeczytano 690 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie