Pocałunek śmierci

Leżę już na łożu śmierci, wszyscy wokół mnie zebrani, próbują mi ulżyć, nie wiem czemu, nie wiem po co... przecież mi tak dobrze jest. Po raz pierwszy naprawdę szczęśliwy, po raz pierwszy naprawdę radosny, czekam na tą chwilę z utęsknieniem, na tą która mnie uwolni od ziemskich trosk, od smutków, nienawiści. Wreszcie nadchodzi ta chwila, zarazem smutna i szczęśliwa, pożegnać się z tym co kochałem, z tym co szanowałem, w zamian dostać piękną krainę, wolną od smutków doczesnego świata... Wreszcie chwila ta nadchodzi, patrzę śmierci prosto w oczy, nie wygląda jak w moich snach - nie jak straszna mara z kosą błyszczącą - lecz piękna dziewica ciepłem pałającą. Jedno jej spojrzenie przynosi upojenie, patrząc w oczy tak głębokie, niczym dwa diamenty tak błyszczące, niczym tonie oceanów nie kończące. Widzę w nich wszystkie szczęśliwe chwile w moim życiu, jak byłem mały, bawiłem się łopatką w piaskownicy, kiedy byłem starszy, odpowiadać musiałem przy tablicy, poznałem pierwszą miłość, wszystkie miłe chwile w moim życiu... Wszyscy mówili że to straszne, wręcz okropne, zabieranym być w objęcia śmierci, lecz nie, to jest piękne. Leżę sobie, bez trosk, bez zawiści, nade mną widzę kruczowłosą piękność, usta tak czerwone, suknie białą, welon ma na głowie, nachyla się, głaszcze mnie po twarzy, a ja leżę zakochany, nic nie robię, wszystkiemu się poddaję. Wtedy ona składa pocałunek na mych ustach, tak namiętny, tak gorący... coraz wolniej się już czuję, w utęsknieniu oczekuje na tę chwilę... i...

autor

PAwel91

Dodano: 2007-12-20 18:46:34

Ten wiersz przeczytano 960 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie