Pochwała?

O Wielcy! Dante, dzięki tobie składam
Żeś tą wędrówkę podjął do podziemi,
Skąd ja początek złej wiary wykładam.

Poprzez Chaucera który wyszedł z sieni
By przeszłość skupić i zmienić tą przyszłość.
Gdyż ojcem był on poetów i cieni.

Shakespeare, tyś kto jest? Dostanie mi się w kość.
Tobie jedynie pomnik jest bez grobu,
Tylko ty byłeś we wszystkim jegomość.

Ciebie Miltonie coś szukał sposobu
By własną wersją raj był nam stracony;
Niech ci cześć będzie od mego narodu.

I tobie Goethe niech jest pochwalony
Za to coś stworzył, zło którego nawet
Sam Bóg nie kara; przez to żeś zgubiony.

Tobie Markizie de Sade wezmą za wet
Zboczenia, które choć każdy je czytał,
Odwagi brak by przyznać za swój odwet.

Poe, tyś wizją ciemności te witał
Co pajęczyną i mgłą są zasnute,
Gdzieś miłość szukał, lat dziecięcych pytał.

A Melville wielki co miał dziwnie skute
Serce. Ponieważ był najszlachetniejszy,
Nurkował w głębię gdzie zło jest wykute.

I ty Baudelaire co jesteś tym płodniejszy
Im więcej chłoną twe ścierwa robaki,
Gdyż dzięki nim zaczynasz być silniejszy.

Na koniec Camus i ciebie poszlaki
Zwiodły na szary popiół, palenisku
Które wznieciłeś by piec własne flaki.

Chciałbym wraz z wami spocząć w rumowisku
Gdzie ciała jątrząc w gnoju by pełzały,
A dusze nasze brodziły w śmietnisku.

autor

banyo25

Napisany: 2003-05-10 Dodano: 2009-07-19 00:01:49

Ten wiersz przeczytano 1073 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie