Pocieszanka

Rankiem jakaś żałość nawiedziła żonę,
i łzy przesłoniły jej niebieskie oczy,
chandra myśli gorzkie do jej serca sączy,
jedynie wiersz może smutku zdjąć zasłonę.

Rym wspomnień radosnych wytyczy granicę,
przywracając w strofach czas złotej jesieni,
tłem dla krajobrazu będzie pas zieleni,
nad którym nieboskłon błękitem nasycę.

Świerkami porosłe bory niezmierzone,
przepaszę żółtymi wstęgami brzeziny,
gdzieniegdzie rubinem błysną jarzębiny
i klony zapłoną miedziano-czerwone.

Bo kiedy jest smutne me słodkie kochanie,
z całych sił się staram, by ją rozweselić,
mogę w wersach kwiaty pod stopy rozścielić,
lecz lepsze efekty daje przytulanie...

autor

M.N.

Napisany: 2019-12-06 Dodano: 2019-12-06 10:12:11

Ten wiersz przeczytano 1352 razy

Oddanych głosów: 51

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie