w poczekalni

wdrapując się po szeptach nie rozpieszczał, umierał byle nie dla niej

pociąg do rozbujanych fantazji
gdy świerki jak motyle
zasłaniają zbłąkane cienie

tylko się nie bój upadku
pędząc w zapomniane dźwięki
jeszcze zdążysz zasłonić oczy
tylko się nie trwóż zatęsknisz
budząc myśli w bezsenną noc
jak podróżny bez celu

zatańczysz jeszcze gdy ci zagra
blask dnia na policzkach

za daleko
wysiadam

autor

Beti

Napisany: 2007-02-19 Dodano: 2007-02-19 14:36:27

Ten wiersz przeczytano 501 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie