Poczekam aż zrozumiem

Niemrawo uśmiecham się
Jakby od niechcenia
I pociągam za sobą
Sznur pereł twoich pięknych słów

Rozciągam, gniotę, rwę

Przygniata mnie
Widok powiększonych źrenic,
Gdzie szczelnie ukrywam wszystkie za i przeciw

Odpycham od siebie swoje własne słowa:
„Zostańmy przyjaciółmi”
A które zamieniam
Na wspólne bezokoliczniki czasu przyszłego

Na ściance półpełnej szklanki
Lekko zarysowuje się ostatnia myśl

Ile jeszcze będę bytować z Twoimi dłońmi
Zanim zrozumiem, że to na usta czekałam całe życie?

autor

zagubiony anioł

Napisany: 2006-11-02 Dodano: 2006-11-02 13:01:07

Ten wiersz przeczytano 363 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie