Pod jednym dachem

Pod jednym dachem życie swe wiodą
Lecz dziwna zasłona ich oddziela
Pod jednym dachem miłość swą pragnęli pielęgnować
Lecz perzem porosła cała jej połać

Zdawał się mieć silne fundamenty
Dom co dwie dusze przygarnął
Zdawał się dawać odpór wiatrom
Dom co serca ich połączył

Czas sprawił ,że rzeka uczuć, nurt swój spowolniła
I znikła dzikość co z sobą niosła
Czas sprawił ,że jej koryto w leniwej dolinie się wije
I serc bicie nie jest już dzikie

Już nie zapala ogników w oczach postać co obok żyje
Nie wypowiadają usta słów miłości
Już bez drżenia dłonie się spotykają
Nie przekazują duszy szaleństwa

Bo wypaliła się ta miłość
Miłość co dom ich budowała
Bo zapomnieli ,że tylko bycie razem
Miłości przed wygaśnięciem nie ochroni

Gdy w sercu zrodzi się ogień co ciałem dwojga zawładnie
Zniewoli umysły i oczy zaćmi a barykady w pył rozniesie
I wspólną drogę im wyznaczy
Pamiętać trzeba by miłość karmić
A ogień w sercach wciąż wzniecać

autor

darkoblue

Dodano: 2006-11-22 08:42:55

Ten wiersz przeczytano 476 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie