Pod liściem rycynusu

Smagany wiatrem i słońcem spieczony,
Spocone ciało do łodygi tuli,
Wygląda wielkiej i ognistej kuli
Ciśniętej z nieba w lud grzechem splamiony.

Śpiewu dziewicy-zarazy lecącej,
Chmury szarańczy, której szkliste skrzydła
Głodem ściskając lud i trzodę bydła,
Zakryją cieniem tłum w mroku tonący.

Niestety. Oprócz zawodzeń i szlochu,
Błagalnych jęków, modlitwy szemranej
W wory pokutne Niniwy odzianej,
Ciszę tnie odgłos sypanego prochu.

On dobrze wiedział, że gdy płacz żarliwy
Dosięgnie nieba i gdy lud niewierny
Okaże skruchę, to Bóg miłosierny
Odwróci gniew od mieszkańców Niniwy.

Tak siedząc Jonasz w chłodnym cieniu krzaka,
Wyrzuca Bogu litościwość zbędną,
Tymczasem Pan Bóg ząbkami robaka
Tnie korzeń krzewu, już mu liście więdną.

Żal będzie liści, proroku cnotliwy,
Lecz nie żal tobie mieszkańców Niniwy?

autor

confessio

Napisany: 2011-04-17 Dodano: 2011-04-20 18:37:25

Ten wiersz przeczytano 513 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie