Pod powierzchnią pustyni

Na pustyni mojej duszy sama siedzę
pod gołym niebem
Gorące powietrze wypełnia moje wnętrze
Bezdenna samotność otacza mnie wszędzie
Rozglądam się wokół w poszukiwaniu żywych istnień
Lecz przede mną roztacza się pusta przestrzeń

Ale tam w górze Boska Dłoń
To On wyciąga do mnie rękę
Podaje mi garść nasion
I tak daje początek
roślinom od których wszystko się zaczyna

Zasadziłam miłość pachnącą szczęściem
a także nadzieję
zachwycająco piękną
dobroć upajała swym zapachem
a spokój przyciągał swą prostotą
Na pustkowiu mej duszy zaczęłam dostrzegać liczne ślady
Lecz nie podążam za nimi
Ucieczki więcej nie pragnę
odkąd dusza ma przestała być samotna

autor

Ewa27

Napisany: 2008-03-09 Dodano: 2008-03-09 18:36:31

Ten wiersz przeczytano 443 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie